ای مهربان تر از برگ در بوسه‌های باران                   بیداری ستاره ، در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت؛ پیوند صبح و ساحل                      لبخندِ گاه گاهت ؛ صبح ِ ستاره باران

بازآ که در هوایت ، خاموشی جنونم                          فریادها بر انگیخت از سنگ ِ کوهساران

ای جویبار ِ جاری، زین سایه برگ مگریز                  کاین گونه فرصت از کف ، دادند بی شماران

گفتی : «به روزگاری مهری نشسته بر دل!»              بیرون نمی‌توان کرد، حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز                       زین عاشق پشیمان، سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار ، بودند و نقش بستند             دیوار ِ زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند                  تا در زمانه باقیست آواز ِ باد و باران