سخن در بند توست تا بر زبانش نرانى و چون گفتى‏اش تو در بند آنى ، پس زبانت را چنان نگهدار که درمت را و دینار . چه بسا سخنى که نعمتى را ربود و نقمتى را جلب نمود . [نهج البلاغه]
 
چهارشنبه 87 دی 4 , ساعت 2:52 عصر

یارب مباد کز پا جا نان من بیفتد

                  درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

من گر ز پا بیفتم درمان درد من اوست

                    درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان

                      گردون کجا به فکر سامان من بیفتد



لیست کل یادداشت های این وبلاگ