یکشنبه 87 دی 8 , ساعت 3:36 عصر
ز داغت چون گل پر شرر دل من
چو پروانه ای شعله ور دل من
چو باد صبا در به در دل من
تا از غم تو آه سحری پر زد ز دلم
با هر نفسم صبح دگری سر زد ز دلم
چو پیراهن گل دلی پاره دارم
دلم را به باغت گل افشان کن
چون لب بسته بلبل نوایی ندارم
لبم را به باغت غزل خوان کن
رهایی ندارم از این بی قراری
مگر خون ببارم چو ابر بهاری
نوشته شده توسط علی | نظرات دیگران [ نظر]
|
علی درک تنهایی و دلتنگی ام یک دنیا صبر میخواست و مهر و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتی. ای معنی سبز تمام کلام ناگفته ام، تو را تا آن هنگام که نفسی در کنج سینه باشد با همه وجود و با دستان خالیم به خاطر خواهم داشت ... |