یکشنبه 87 دی 29 , ساعت 9:48 صبح
باز احرام طواف کعبـــــــه‌ی دل بسته‌ام
در بیابان جنون بر شوق محمل بسته‌ام
می فشارم در میان سینه دل را بی‌شکیب
در تپیدن راه بر این مرغ بسمل بسته‌ام
می‌کنم اندیشه‌ی ایام عمـــــــر رفته را
بی سبب شیرازه بر اوراق باطل بسته‌ام
دیر شد بازآ که ترســـم ناگهان پرپر شود
دسته گلهایی که از شوق تو در دل بسته‌ام
من‌شهید‌تیشه‌ی‌فرهادی‌خویشم‌سرشک
ازچه‌رو تهمت برآن شیرین شمایل بسته‌ام!؟
نوشته شده توسط علی | نظرات دیگران [ نظر]
|
علی درک تنهایی و دلتنگی ام یک دنیا صبر میخواست و مهر و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتی. ای معنی سبز تمام کلام ناگفته ام، تو را تا آن هنگام که نفسی در کنج سینه باشد با همه وجود و با دستان خالیم به خاطر خواهم داشت ... |