گلم؛ نازنینم؛ محبوبم؛

کاش میتونستم بهت بگم که چه دلتنگی کشیدم تا امروز؛ با اینکه مثل هر هفته بود و فرقی نداشت اما چون یه جور دیگه بود و اول یه روزگار تازه بود خیلی سخت گذشت؛ مثل اولین روزای یه عشق تازه!

مهربونم؛ قربون دل دریایی زلالت برم،

میخوام به خودم و تو بگم که باید صبر کنیم، من به خاطر تو و تو به خاطر من و هردوتامون به خاطر اون.

اونی که خیلی عاشق تر از من و توئه و مطمئن باش که عشق من و تو رو فقط اونه که می‏فهمه و کمکمون می‏کنه تا عشقمون تو دنیای واقعی زنده بشه.

پس من و تو صبر می‏کنیم تا برگهای نهال عشقمون با نور خدایی رنگ واقعی خودشون رو نشون بدن و اونوقت دیگه هیچکس نتونه به اون لقب دنیایی بودن بچسبونه و بخواد نابودش کنه.

گل من، به این فکر کن که بیقراری هر کدوم از ما باعث آشفتگی اون یکی میشه و قانون عشق و محبت بهم میریزه...

تحمل کن؛ هر روز صبح میام اینجا تا حرفایی رو که برام زدی بشنوم، با صدای خودت.

منتظرتم.

امیدوارم یه روز بچه هامون اینارو بخونن...