بگذار
باران بیاید
و تو بیایی و بمانی
تا تمام خاطره را
زیر باران
تا یک نگاه عمیق
تا یک تبسم عاشقانه
تا لبخند
تا بوسه
تا یک آغوش گرم
و تا یک نفسی دوباره
پیش ببریم .

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

(همین که یکی هست که حرفهامو نمی‏خونه،

برام بسه...)

گل خوشگلم؛ نفسم؛ نازنینم؛

خیلی دوستت دارم، منو ببخش، تو همه‏ی زندگی منی، بی تو من میمیرم،

هرچند که بود و نبودم زیاد فرقی نداره، اما من همیشه با این خیال خام که چشمای تو منتظر من هستند، دارم زندگی می‏کنم.

به خاطر همه‏ی بدیهام منو ببخش.

دیگه به هیچی گیر نمی‏دم.

کدامین نغمه‌ی نی می برد امشب مرا تا تو
که دارم شوق پرواز پری وارانه ای با تو
من از روی صداقت دوستت می داشتم،
آری؛
و با این سادگی بر خویش می بالیدم
اما تو،...

چه شب هایی که با آن خاطرات زنده تا هر روز
نشستم گریه کردم
عاشقانه خویش را با تو....
یقین دارم که روزی می رسد دستی ز ناپیدا
و مارا می رساند تا تفاهم،
دوستی،
تا تو.....

کاش آن آینه ای بودم من

که به هر صبح تو را می دیدم

می کشیدم همه اندام تو را در آغوش

سرو اندام تو با آنهمه پیچ(!)

آنهمه تاب(!)

آنگه از باغ تنت می چیدم

گل صد بوسه ناب !

سکوت می کنم و عشق، در دلم جاری است
که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است
تمام روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرین شکنجه ، دچار بیداری است
رها کن آنچه شنیدی و دیده ای ، هر چیز
به جز من و تو و عشق من و تو ، تکراری است
مرا ببخش ! بدی کرده ام به تو، گاهی
کمال عشق ، جنون است ودیگرآزاری است
مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است
بهشت من ! به نسیم تبسمی دریاب
جهان جهنم ما را ، که غرق بیزاری است

عشق یعنی
بتوان مهمان کرد
دیگری را به دلت
عشق یعنی
بتوان مهمان شد
دیگری را به دلش
عشق یعنی
نتوان تنها بود.

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی

                                        چه کنم که هست اینها گل خیرآشنایی

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان بر آستانت

                                            که رقیب در نیاید به بهانه‌ی گدایی

مژه‌ها و چشـــم یارم به نظرچــنان نماید

                                          که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟

                                      به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی

...