آدم اگه بخواد کاری بکنه، حتما راهشو پیدا میکنه و اون کارو انجام میده، حتی از زیر سنگم که باشه
اما اگه نخواد...!
اگه صفحهی مدیریت باز نمیشه میتونی بری تو قسمت نظرات (البته اگه اونم طلسم نشده باشه!)
دیشب خودمو شکستم و گفتم که بهت نیاز دارم،
اما تو ، یه بار دیگه شکستیم و گفتی نه...
دیشب تو خواب ...
خوشحالم که همیشه روزگار چه تو خواب، چه تو بیداری، تو رو به دلم می نشونه.
نمیدونم چی باید بنویسم، فقط باید بنویسم، از چی؟ از کی؟ برای کی؟
دارم دق میکنم، ولی باید ساکت باشم، دلیلی نداره حرف بزنم، فقط باعث آزار میشم،
....
دوستت دارم.
امروز...
قصه ما همان قصه است؛
عشق همان عشق؛
ولی نه تو آنی که بودی
و نه من...
بتی که می پرستیدمش شکست؛
عشقم از نفس افتاد؛
خدایم متولد گشت؛
و قیامتی برپا کرد که عشقم دوباره جانی گرفت ابدی.
گذشته ...
گم شد،
محو شد،
حل شد شاید در آینده ی من و تو...
و فردا ...
تنها تویی که می مانی؛
من شاید اولین بنده ای باشم که خدایم را امتحان کردم
و آموختم
خدایان هم به بیراهه می روند،
خدایان هم به راحتی بنده شان را انکار می کنند،
خدایان هم توبه می کنند وباید بخشوده شوند...
من شاید اولین بنده ای باشم که خدایم را خلق کردم.
تو را خلق کردم
تا بمیرانی عطش خواستنت را؛
خلقت کردم
تا بیافرینی من را از من؛
خلقت کردم تا
«آدم» باشی برایم؛
خلقت کردم تا خدایی ام را کنی...
سند دَرَک را هم زدم به نام تمام آدم بدهای قصه
و خدایی که ندارند
که تا ابد خوش باشند با عشق های خیالیشان
و طول و عرض عشّاقشان را با ابعاد خود بسنجند
و خودشان را به حراج بگذارند
که «هر چه سینه چاک تر، بهتر...»
همه شان را سپردم به « یکی بود» ها و« یکی نبود»ها؛
هر چه خشم و نفرت و ناراحتی داشتم را هم
در بقچه پیچیدم و
گذاشتم برای روز مبادایی که قرار است هیچ گاه از راه نرسد...
حالا که دارم می نویسم برایت
نه هراسی هست، نه دلتنگی
و نه ملال از دوری شما،
حالا که دارم مینویسم برایت
برگشته ای که تنها من باشم و تو
بی خیال رهگذران چند روزه ای که می آیند، می روند.
برگشته ای که مرد من باشی
که برای باورش لحظه لحظه ی بودنت را محتاجم.
سهراب،
گفتی چشمها را باید شست!
شستم ولی...
گفتی جور دیگر باید دید!
دیدم ولی...
گفتی زیر باران باید رفت...
رفتم ولی
او نه چشم های خیس و شسته ام را
و نه نگاه دیگرم را
هیچکدام را ندید
فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت:
دیوانه ی باران ندیده....!
آیا واقعاً نشد که در گذر ِ همین همیشه ی بی شکیب،
دمی دلواپس ِ تنهایی ِ دستهای من شوی؟
نه به اندازه تکرار ِ دیدار و همصدایی ِ نفسهامان!
به اندازه زندگی...
واقعاً نشد؟
شکایت نمی‌کنم، امّا...
کبوتر قلبم این روزها می خواهد
رها شود از قفس دل
و پر بگیرد تا تو ;
تا بر مژگانت دخیل ببندد
و در سایه داغ هرم نگاهت آرام بگیرد !
امشب از آسمان دیده تو
روی شعرم ستاره میبارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم جرقه میکارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیکرش را دوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر ازقطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سکر آور گل یاس است
آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته در پرنیان رویا ها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیاها
دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم ‚ تو ‚ پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریاییست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین طوفانی
کاش یارای گفتنم باشد
بس که لبریزم از تو می خواهم
بدوم در میان صحراها
سر بکوبم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریا ها
بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست!
بسته دلم به موی تو تازه به تازه نو به نو
بوسه زنم به روی تو تازه به تازه نو به نو
طعنه زند به مشک ناب خنده به عنبر و گلاب
زلف عبیر گوی تو تازه به تازه نو به نو
هشت بهشت روی تو قالی ماست موی تو
جنت ماست روی تو تازه به تازه نو به نو
ای بت گل عذار من این دل بی قرار من
هست در آرزوی تو تازه به تازه نو به نو
ای مه پرده دار من خوری جان زار من
میل دل است سوی تو تازه به تازه نو به نو
اگر بدانی که میدانم که میدانی، بدون تو می میرم ، مرا اینگونه در حسرت عشقت نمیگذاری!
|
علی درک تنهایی و دلتنگی ام یک دنیا صبر میخواست و مهر و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتی. ای معنی سبز تمام کلام ناگفته ام، تو را تا آن هنگام که نفسی در کنج سینه باشد با همه وجود و با دستان خالیم به خاطر خواهم داشت ... |