نازنین دلبرم!

چه سخت است روزهای بی تو بودن، و چه شیرین لحظه‏هایی که پایانش دیدار توست،

کاش دیگر روزی در این دنیا نباشد که ثانیه‏هایش بی‏حضور جانفزای تو سپری شود،

کاش به پایان برسد این انتظار...

لبانت
به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به چنان شرمی مبدل می کند
که جاندار غار نشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان درآید

و گونه هایت
با دو شیار مّورب
که غرور تو را هدایت می کنند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آن که به انتظار صبح
مسلح بوده باشم،
و بکارتی سر بلند را
از رو سپیخانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست
که من به زندگی نشستم!

و چشمانت از آتش است
و عشقت پیروزی آدمی ست
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

و آغوشت
اندک جائی برای زیستن
اندک جائی برای مردن

و گریز از شهر
که به هزار انگشت
به وقاحت
پاکی آسمان را متهم می کند

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد

در من زندانی ستمگری بود
که به آواز زنجیرش خو نمی کرد -
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم

توفان ها
در رقص عظیم تو
به شکوهمندی
نی لبکی می نوازند،
و ترانه رگ هایت
آفتاب همیشه را طالع می کند

بگذار چنان از خواب بر ایم

که کوچه های شهر

حضور مرا دریابند

دستانت آشتی است

ودوستانی که یاری می دهند

تا دشمنی

از یاد برده شود

پیشانیت ایینه ای بلند است

تابناک و بلند،

که خواهران هفتگانه در آن می نگرند

تا به زیبایی خویش دست یابند

دو پرنده بی طاقت در سینه ات آواز می خوانند

تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید

تا عطش

آب ها را گوارا تر کند؟

تا آ یینه پدیدار آید

عمری دراز در آن نگریستم

من برکه ها ودریا ها را گریستم

ای پری وار درقالب آدمی

که پیکرت جزدر خلواره ناراستی نمی سوزد!

حضور بهشتی است

که گریز از جهنم را توجیه می کند،

دریائی که مرا در خود غرق می کند

تا از همه گناهان ودروغ

شسته شوم

وسپیده دم با دستهایت بیدارمی شود...

اکنون کجایی ای خود دیگر من؟

آیا در این سکوت شب بیداری؟

بگذار نسیم پاک

تپش و مهربانی جاودانه ی قلبم را به تو برساند.

کجایی ای ستاره زیبای من؟

تیرگی زندگی مرا در آغوش کشیده

و اندوه بر من چیره گشته است.

لبخندی در فضا بزن؛ که خواهد رسید و مرا جانی دوباره خواهد داد!

از انفاس خود عطری در فضا بپراکن که حمایتم خواهد کرد!

کجایی ای محبوب من؟

آه ؛ چه بزرگ است عشق!

و چه بی مقدارم من!

در کلبه تنهایی من چیزی جز انتظار نیست .

دیوار های کلبه ام دیگر واژه های انتظار را خوب نمی فهمند .

پنجره کلبه ام به روح پاییزی عادت کرده است و می داند ،

از اشکهایم می فهمد که انتظارم برای کیست .

نیلوفر های کنار پنجره ام برای آمدنت دست دعا بلند کرده اند .

کبوتر سفید بام کلبه ام می داند انتظار تو را می کشم .

می رود تا شاید خبری را برایم بیاورد

ولی

هرگاه باز می گردد در چشمانش سنگینی غمی را حس می کنم ،

چیزی نمی گوید و پر می کشد .

می داند اگر بگوید خبری از مسافر تو نبود اشک هایم سرازیر می شوند .

من به شقایق هایم آب نمی دهم

                                آنها با اشکهایم پرورش یافتند .

آسمان را خبر کردم که هرگاه پرتو های عشقت را به من تابیدی

آفتابی شود

ولی سالهاست که آسمان دهکده ام ابری است و می بارد .

ای بهار زندگیم ! بیا ،

بیا تا پنجره ام از من خسته نشده ،

بیا تا گلهایم با من قهر نکرده اند .

بیا تا کبوترم حرفی برای گفتن داشته باشد ،

بیا تا آسمانم آفتابی باشد ،

بیا و به این انتظار پایان ده!

نازنینم !تو برایم هنوز بهترین حضور هستی ، در بهترین قاب دنیا .

 من و تو می توانیم دوباره عاشق شویم ,قبل از اینکه باران از پیچ این کوچه بگذرد .

 تن غربت زده جوانی ام از عشق تو گم شد و این نوشته زخمی بر دیوار دلم رنگ ترحم گرفت .

من انتظار آبی ترین روز ها را می کشم .

نباید در حسرت نبودن شهد شیرین زندگی ثانیه ها را به ساعت ها تبدیل کنم و بی آرزو خواب فرداها را ببینم .

به اندازه همان ستاره هایی که شب های خلوتم را نظاره گر بودند می خواهمت

و سحر گاهان همراه با طلوع خورشید از شوق تو بیدار می شوم

و صدای عاشق ترین شقایق ها را از پنجره اتاقم می شنوم !

نفسم!

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                      راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
                      در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم که داغ بوسه پر حسرت ترا
                   با اشکهای دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که نا تمام بمانم در این سرود
                      رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

رفتم ‚ مگو ‚ مگو که چرا رفت ‚ ننگ بود
                    عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                         بیرون فتاده بود به یکباره راز ما

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
                           در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                 فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم
                   از خنده های وحشی طوفان گریختم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
                         آزرده از ملامت وجدان گریختم

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                    دیگر سراغ شعله آتش ز من مگیر
می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
               مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                      در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم !

      آری ، آغاز
     آری ، آغاز دوست داشتن زیباست
                         گرچه پایان راه ناپیداست
   من دیگر به پایان راه نمی اندیشم
                       که همین دوست داشتن زیباست
                        یه نفر ...
                      یه جایی ...
                    تمام رویاهاش لبخند توست
                    و زمانی که به تو فکر میکنه احساس میکنه که زندگی واقعا با ارزشه
                پس هر وقت احساس تنهایی کردی این حقیقت را به خاطر بسپار
                 یه نفر ...
               یه جایی ...
                                       تمام رویاهاش لبخند توست!

ز داغت چون گل پر شرر دل من

           چو پروانه ای شعله ور دل من

                       چو باد صبا در به در دل من

تا از غم تو آه سحری پر زد ز دلم

                با هر نفسم صبح دگری سر زد ز دلم

 چو پیراهن گل دلی پاره دارم

                      دلم را به باغت گل افشان کن

چون لب بسته بلبل نوایی ندارم

                    لبم را به باغت غزل خوان کن

رهایی ندارم از این بی قراری

                    مگر خون ببارم چو ابر بهاری

چشم رضا و مرحمت بر همه باز می‌کنی                                                    چون که به بخت ما رسد این همه ناز می‌کنی!