این عشق ماندنی

این شعر بودنی

این لحظه های با تو نشستن

سرودنی ست

این لحظه های ناب

در لحظه های بی خودی و مستی

شعر بلند حافظ تو

شنودنی ست

این سر نه مست باده

این سر که مست مست دو چشم سیاه توست

اینک به خاک پای تو می سایم

کاین سر به خاک پای تو با شوق سودنی ست

تنها تو را ستودم

آنسان ستودمت که بدانند مردمان

محبوب من به سان خدایان ستودنی ست

من پاکباز عاشقم از عاشقان تو

با مرگ آزمای

با مرگ اگر که شیوه تو آزمودنی ست

این تیره روزگار

در پرده غبار دلم را فروگرفت

تنها به خنده

یا به شکر خنده های تو

گرد و غبار از دل تنگم زدودنی ست

در روزگار هر که ندزدید مفت باخت

من نیز می ربایم

اما چه ؟

بوسه بوسه از آن لب ربودنی ست

تنها تویی که بود و نمودت یگانه بود

غیر از تو هر که بود هر آنچه نمود نیست

بگشای در به روی من و عهد عشق بند

کاین عهد بستنی این در گشودنی ست

این شعر خواندنی

این شعر ماندنی

این شور بودنی

این لحظه های پرشور

این لحظه های ناب

این لحظه های با تو نشستن

سرودنی ست

لحظــه دیــدار نزدیک است

باز من دیوانه ام ! مستـــم

باز می لــرزد دلـم ، دستم

باز گـویی در جهــان دیگـری هستم

آبرویم را نریزی دل !

ای نخـورده مست ،

لحظــه دیــدار نزدیک است ...

عشق من به تو

مانند رود کوهستانی است

پیوسته و پایدار

عشق من به تو

شبیه تابش ابدی خورشید است

یا مانند دریا که هرگز نمی آساید

امواج قوی و نجیبش

که از آغوش بازش پیوسته می گذرد

عشق من به تو

مانند درختی است

که در قلب ریشه کرده است

عشقی بی قید و شرط

حقیقی و ابدی

و خاموش نشدنی ...

آشنای غم تنهایی من

                داغ دستان مرا باور کن

                                  که برای تو چنین می سوزد

روح لغزنده شبهای مرا باور کن

                  که به یاد تو چنین می شورد

طپش قلب مرا باور کن

                      که به نام تو چنین می کوبد

نازنین باور تنهایی من

                        شعله قلب مرا باور کن

                                    رقص آتش شدن و بودن را

تو بیا قاصدک بوته آرام خیال

                        در میان غم وغوغای وصال

                                       مرگ مرداب مرا باور کن

                                                                  قصه عاشق صادق شدن ساحل را

ای که فقدان تو عصیان من است

                              غم تنهایی تو مرگ من است

                                               حاصل عمر تو بر جان من است

                                                                             نازنین عمر مرا باور کن

هر چه زیبایی و خوبی که دلم تشنه اوست

مثل گل، صحبت دوست

مثل پرواز، کبوتر

می و موسیقی و مهتاب و کتاب

کوه، دریا، جنگل، یاس، سحر

این همه یک سو، یک سوی دگر،

چهره همچو گل تازه تو!

دوست دارم همه عالم را لیک

هیچکس را نه به اندازه تو!

زیبایی ام را پایانی نیست

وقتی که در چشمان تو به خواب می روم

و هراس کودکانه ام را از یا د می برم

در عطری که از تو بر سینه دارم

چه بی پروا دوستت دارم

و چه بی نشان تو را گم میکنم

وقتی که دروغ میگویم

به زنی که در چشمهای من تو را جستجو میکند

و مردی که هر روز از نام تو میپرسد.

نگات چرا چشمی به من نمیدوزه           چرا برای دلم دلت نمیسوزه

تو فکر ذکر منی ولی ازم دوری     دلت نخواسته منو نگو که مجبوری

به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی

تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت

همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان!

تو بیا

تو بمان با من . تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب

من فدای تو. به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو درافتادم باز

ریسمانی کن از این موی بلند

تو بگیر

تو ببند

تو بخواه

پاسخ چلچله ها را تو بگو

قصه ابر هوا را تو بخوان

تو بمان با من تنها تو بمان

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است

اخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش